Taras auf seinem Delfin 

Taras, der Gründer der Stadt Taras in Süd Italien, dem heutigen Tarent, der einzigen Kolonie von Sparta gegründet um 706 v.C.

Mythologie: Taras der Sohn von Poseidon und Gründer der gleichnamigen Stadt in Süditalien (heute Tarent). 

Es werden in den Quellen zwei Taras erwähnt welche als potentielle Gründer von Taras in Süd Italien angesehen werden, wobei die welche die Stadt Taras als Kolonie der Spartaner die am meisakzeptierte erscheint.

1. Taras aus Sparta: στοιχεια απο το λεξικο Ελληνικης αρχαιολογιας του Ραγκαβη: Ταρας(ο και η),... Κατα τινα παραδοσιν ιδρυθη υπο Ταραντος, υιου του Ποσειδωνος και πολιουχος αυτης ην ο Ποσειδων. Γενικωτερον ομως εξελαμβανετο οτι ιδρυσεν αυτην ο Φαλανθος μετα νεων Σπαρτιατων, των Παρθενιών, τω 707 π.Χ. .… Πράγματι, ο Τάρας είναι η μοναδική αποικία των Σπαρτιατών. Μία εκδοχή αναφέρει ότι ιδρυτής υπήρξε ο Τάρας, γυιός του Ποσειδώνα.
2. Taras aus Kreta: Μια άλλη ισχυρίσεται ότι ιδρυτής ήταν ένας άλλος Τάρας από την Κρήτη

Η επικρατέστερη άποψη είναι πως ιδρύθηκε από τους Παρθενίες με επικεφαλή τον Φάλανθο, στα 707 π.Χ. (κάτι που ήδη έχει αναφέρει ο Γιώργος από την Βιέννη). Αυτοί οι Παρθενίες ήταν παιδιά Σπαρτιατισσών και μη Σπαρτιατών πολιτών (περίοικοι - είλωτες) που γεννήθηκα στην διάρκεια των Μεσσηνιακών πολέμων. Οι πόλεμοι αυτοί διήρκεσαν πολλά χρόνια. Φαίνεται ότι η πολιορκία της Ιθώμης κράτησε πολύ καιρό μακριά τους Σπαρτιάτες από τις γυναίκες τους, κι αυτές κατέφυγαν σε ξένες αγκαλιές (λογικό...). Οταν έληξε νικηφόρα για τους Σπαρτιάτες ο πόλεμος, βρέθηκαν στην ανάγκη να λύσουν το πρόβλημα με τους Παρθενίες. Γιατί; Γιατί η περίκλειστη σπαρτιατική δημοκρατία, βασιζόταν στον κλήρο που είχε κάθε Σπαρτιάτης πολίτης. Δεν περίσσευαν και πολλά για τους Παρθενίες, που ήταν και (πολιτικά) μπάσταρδοι, αφού δεν είχαν γεννηθεί από Σπαρτιάτη. Φαίνεται ότι αυτοί οι Παρεθνίες (το όνομα από τις Σπαρτιάτισσες μητέρες τους, που πολλές ήταν παρθένες όταν έκαναν την... δουλειά) ήταν πολλοί. Ετσι αποφασίστηκε να τους διώξουν αλλά να τους βοηθήσουν να κάνουν κάποια αποικία. Κι έκαναν τον Τάραντα. Για τα γλωσσολογικά θα βοηθήσει πιθανώς ο Απόστολςο Φύσσας από το Βανκούβερ.

Weitere Quellen:

Τάρας: Σημερινό Taranto, στους Λατίνους Tarentum. Αποικία τής Κάτω Ιταλίας, η μόνη που ιδρύθηκε ποτέ από Σπαρτιάτες οπουδήποτε. Ετος ίδρυσης εμφανίζεται το 706 π.Χ. (μερικοί αναφέρουν 707, άλλοι 708.) Η ιστορία έχει δύο βασικές γραμμές όπως τις αναφέρει ο Στράβων και πάνε κάπως έτσι: Οταν γινότανε ο Α’ Μεσσηνιακός Πόλεμος που κράτησε πάρα πολλά χρόνια (743-724 π.Χ.), όσοι απ’ τους Σπαρτιάτες δεν είχαν συμμετάσχει (είλωτες κατά κύριο λόγο, συνεπώς όχι πλήρεις πολίτες, δούλοι, δουλοπάροικοι) βρέθηκαν σκλάβοι τών στρατιωτών που επέστρεψαν νικηφόροι. Οσο γιά τα πολυάριθμα παιδιά που γεννήθηκαν στη διάρκεια τής απουσίας τών πολεμιστών, και είχαν πάρει το προσωνύμιο "Παρθενίαι" ("παρθένος" θεωρούνταν και η ανύπανδρη γυναίκα :-)) αυτά βρέθηκαν στερημένα από τα πολιτικά όσο και τα δικαιώματά τους ιδιοκτησίας. Αυτοί οι τελευταίοι λοιπόν, δεν δέχτηκαν αυτή τη μοίρα και συνομώτησαν ενάντια στο δήμο, πράγμα που ανακαλύφθηκε. Τότε το μαντείο τών Δελφών χρησμοδότησε να τους κάνουν πακέττο και να τους ξεφορτωθούν στον Τάραντα όπου θα συναντούσαν Κρήτες αποίκους (τα αρχαιολογικά ευρήματα μιλάνε γιά Μυκηναϊκό εμπόριο.) Η άλλη εκδοχή λέει ότι αφού είχαν περάσει δέκα (10) χρόνια απ’ την αρχή τού (ίδιου) πολέμου, οι γυναίκες τής Σπάρτης έστειλαν αντιπροσωπεία στο στρατό διαμαρτυρόμενες ότι ο πόλεμος παρατράβηξε κι η πολιτεία βρισκόνταν αποδεκατισμένη, πράγμα φυσιολογικό καθώς οι νέοι άνδρες δεν ήταν εκεί γιά να αναπληρώσουν (βιολογικά) τον πληθυσμό που γέρναγε ή σκοτώνονταν. Οι στρατηγοί το σκέφτηκαν το πράμα, κι αποφάσισαν να στείλουν πίσω τους πιό "αρρενωπούς" (διάβαζε, επιβήτορες) γιά συνεχίσουν το έργο που παραμελούσαν λόγω ανωτέρας βίας οι πολεμιστές. Στο τέλος τού πολέμου όμως, οι νικητές Σπαρτιάτες δεν απέδωσαν στους Παρθενίες όσα δικαιούνταν και τους αντιμετώπισαν σαν νόθους. Μην έχοντας άλλη διέξοδο, οι Παρθενίες συνομώτησαν με κάτι είλωτες, αλλά (κάτι άλλοι μαρτυριάρηδες είλωτες) το σφύριξαν στο δήμο, και η συνέχεια στον… Τάραντα.

Μερικές γλωσσολογικές παρατηρήσεις:

1. "Ταρασίδης" = από την γενιά κάποιου "Ταρας". Πολύ ενδιαφέρουν θέμα κι όσοι μπορούν ας το ψάξουν.
2. Το όνομα "Φάλανθος" είναι μηκυναϊκό (ακόμη και προϊστορικό). Τα σε -νθος, -σσος κλπ ονόματα παλιότερα τα θεωρούσαν προελληνικά. Σήμερα, όλοι και περισσότεροι συμφωνούν ότι οι Ελληνες είναι αυτόχθονες κι άρα δεν υπήρξαν Προέλληνες. Η προέλευση, λοιπόν, του ονόματος "Φάλανθος" μαζί με την παράδοση περί Παρθενιών, μας δείχνουν ότι είχαμε μία κοινωνική - πολιτική αναταραχή, που οδήγησε πολλούς παλαιότερους των Σπαρτιατών κατοίκους να εγκαταλείψουν την περιοχή. Ολα συνδέονται με την δημιουργία της ιδιότυπης σπαρτιατικής δημοκρατίας (αλλά δημοκρατίας όμως) τον 8ο και 7ο αιώνα π.Χ. Να ένα ακόμη ενδιαφέρον θέμα για συζήτηση, αφού οι δυτική επιστήμη έχει τις γνωστές παρωπίδες και ιδεολογικές δουλείεςγια το παρελθόν μας. Για τις πολιτικές μεταβολές στην αρχαία Ελλάδα στην περίοδο 800 - 400 π.Χ. μπορείτε να διαβάσετε το βιβλίο: W.G. Forrest "Η γένεση της αθηναϊκής δημοκρατίας" (εκδόσεις Παπαδήμα), που κάνει και εκτεταμένη αναφορά στην Σπάρτη. Μεταφρασμένο και φθηνό
3. Η παράδοση για τον Τάραντα από την Κρήτη, πρέπει να ληφθεί υπ' όψιν. Οι αρχαίες παραδόσεις (που αποδεικνύονται τελικά αξιόπιστες από τα αρχαιολογικά ευρήματα) αναφέρουν έναν αποικισμό Κρητικών στη Κάτω Ιταλία, μέσα από τους μύθο για τον Μίνωα άλλά και άλλες παραδόσεις. Μία παράδοση αναφέρει ότι μερικοί Κρητικοί που είχαν πάει στην Κάτω Ιταλία, τελικά έφυγαν και εγκαταστάθηκαν στην Μακεδονία, σε μία περιοχή ανάμεσα στις σημερινές Κατερίνη και Θεσσαλονίκη. Αργότερα, οι Μακεδόνες τους απώθησαν στην Χαλκιδική. Αυτοί οι Κρητικοί ονομάζονταν Βοττιαίοι. Στην Βεργίνα (όχι στους μακεδονικούς αλλά σε πολύ αρχαιότερους τάφους της εποχής του σιδήρου 1000 - 800 π.Χ.) βρέθηκαν διπλοί χάλκινοι πέλεκεις, που αποτελούσε καθιερωμένο σύμβολο από την πανάρχαια Κρήτη. Εχουν βρεθεί και επιγραφές των Βοττιαίων του 6ου π.Χ. αιώνα, που είναι σε γλώσσα (ποιαν άλλη;) ελληνική. Φαίνεται, λοιπόν, ότι, πριν τον εκτεταμένο αποικισμό που άρχισε στην Κάτω Ιταλία από το 800 π.Χ. και μετά, είχαν προηγηθεί κι άλλες προσπάθειες, αν όχι εγκαταστάσεις έστω και μικρής κλίμακας.
4. Οι ελληνικές παραδόσεις έχουν αφήσει την σφραγίδα σου και σήμερα ακόμη και στην μουσική και στον χορό, αν θυμηθούμε τους ρυθμούς της "ταραντέλλας" και τον έντονο χαρά της "ταραντούλας". Οσοι έχουν σχέση με την Ιταλία, μπορούν να πουν περισσότερα.

Allgemeines über dem Griechentum in Süd Italien:

Λοιπόν περι Ελλάδας στην Κάτω Ιταλία. Πολλά χωριά της Σικελίας έχουν ελληνικότατο όνομα και αυτό το γνωρίζουν και οι Σικελοί (οι οποίοι μας συμπαθούν ιδιαίτερα). Παράδειγμα: "Cefalu" --> "Κεφαλού". Υπάρχει μιά ελληνική διάλεκτος εκεί κάτω και είναι μία από τις επίσημα αναγνωρισμένες (από το Ιτ. κράτος) διαλέκτους της Ιταλίας. Πολλά επώνυμα είναι ελληνικά ή παραπέμπουν ευθέως σε Ελλαδα. Εμας διάσημος ...μαφιόζος λέγεται Michele Greco (!!!!!). Ο χορός "ταραντέλλα" δεν είναι της Κατω Ιταλίας αλλά Ναπολιτάνικος. Δεν ξερω αν έχει σχεση με Ελλαδα. Γιά όσους φίλους και φίλες ενδιαφέρονται γιά τον Ελληνισμό της Ν. Ιταλίας θα πρότεινα ανεπιφύλακτα το βιβλίο του καθ. Rocco Aprile, Η Ελλάδα του Σαλέντο που κυκλοφόρησαν οι εναλλακτικές εκδόσεις.

Ψάχνοντας όμως που λέτε, πήρα χαμπάρι και γιά τη -μάλλον σκοτεινή- εκδοχή τής προέλευσης τού όρου Greece, Grece, Grecia, Γραικία, κλπ. Τέλος, ας θυμηθούμε ότι στην Απουλία (το τακούνι τής ιταλικής μπόττας) υπάρχουν ακόμα εννέα (9) ελληνόφωνα χωριά στην περιοχή τού Salento, και κάμποσα ακόμα στην Καλαβρία. Το ιδίωμα, που λέγεται griko ή γκρεκάνικα, έτυχε τελευταία προστασίας απ' την ιταλική κυβέρνηση, μαζί με κάμποσα άλλα ιδιώματα. Η ελληνική κυβέρνηση, πέρα από τα επαναλαμβανόμενα κατά καιρούς ευχολόγια, αρχίζει να καταλαβαίνει και σιγά-σιγά να παίρνει το θέμα πιό ζεστά.

Τραγουδήθηκε κι ένα γλυκύτατο άσμα από την Αλεξίου και τη Γαλάνη πρίν από κάμποσα χρόνια στο δίσκο τους "Τα τραγούδια τής χτεσινής μέρας" στα γρεκάνικα. Οσοι δεν το γνωρίζετε, σάς συνιστώ θερμά να το βρήτε!

Weitere Theorien über die Herkunft des namens der Stadt Taras (Tarent):

Απ’ όσα διαφαίνονται στις πηγές μου, Τάρας ήταν το όνομα ενός ποταμιού κοντά στην πόλη και ίσως αυτή νά ‘ναι η προέλευση τού ονόματος, που εν πάσει περιπτώσει, φαίνεται να έχει μεγάλη συγγένεια με τις πρωτο-ιταλικές γλώσσες (και τα Τοσκάνικα.) Λέω "ήταν", γιατί φαίνεται ότι σήμερα ίσως να μην υπάρχει πιά παρά σα χείμαρρος. Ο Ελευθερουδάκης εν τούτοις αναφέρει την εκδοχή ύπαρξης τού Τάραντα, γυιού τού Ποσειδώνα απ’ τη μιά, ενώ απ’ την άλλη μιλά γιά έναν Τάραντα απ’ την Κρήτη. Αλλά, μαζί με όλες τις άλλες πηγές, αναφέρεται συμφωνώντας στον Φάλανθο σαν ηγούμενο τής αποστολής, όπως σωστά σημείωνε κι ο Νίκος Νικητίδης. Η Ταραντούλα τώρα, η αράχνη. Είναι ενδημική τής περιοχής τού, τί άλλο, Τάραντα και ανήκει στην οικογένεια τών Θεραφοσιδών. Βέβαια, υπάρχουν κι άλλα ξαδέρφια της ανά τον κόσμο με ονόματα εντυπωσιακά. Γιά πολύ καιρό, ακόμα και σήμερα, ο κόσμος τρέμει τη μεγαλόπρεπη αυτή αράχνη τού Τάραντα, αν και δεν θά ‘πρεπε, καθ’ ότι, σύμφωνα με την Encyclopaedia Britannica, το τσίμπημά της δεν έχει σοβαρές συνέπειες στον άνθρωπο καίτοι δηλητηριώδες. Παλιότερα όμως, ο κόσμος νόμιζε ότι το τσίμπημά της προκαλούσε τον "ταραντισμό", μιά μορφή υστερίας που πρωτοεμφανίστηκε τον 15 αιώνα γιά να εξαφανιστεί τον 17ο. Τα συμπτώματά της ήταν ακατάσχετο κλάμμα και χοροπήδημα που κατέληγε σε αγριεμένο χορό-παραλήρημα. Πούθε προέρχονταν η υστερία, δεν εμφανίζεται στις πηγές μου. Το γιατρικό που (νομίσανε ότι) βρήκανε ήταν η μουσική. Ναι, η… ταραντέλλα, που σωστά επισημαίνει ο Μιχάλης Λίλος, είναι χορός συνδεδεμένος με τη Νεάπολη, αλλά μιάς κι είναι ζωηρός, σκέφτηκαν τότε ότι αποτελεί αντίδοτο στον "ταραντισμό". Τα περί ταραντέλλας, υποπτεύομαι ότι μπορείτε να βρήτε σε όποια εγκυκλοπαιδεία, οπότε -- πάω γιά ύπνο! Αγάπες και άνθη (ενόσω όλοι χορεύουμε, τί άλλο, ταραντέλλα!:-))) Απόστολος.

Quellennachweis:

Πηγές:

1. Early Greece: The Bronze and Archaic Ages, by M. I. Finley, Chatto & Windus, London, 1981.
2. A History of Greece, by J. B. Bury & Russel Meiggs, MacMillan Education, Revised Edition, London, 1988.
3. Encyclopaedia Britannica - Macropaedia, Vol. IX, Chicago, 1983.
4. Dictionary of Archaeology, by Warwick Bray & David Trump, Penguin Books, London, 1982.
5. Dictionnaire de l' Archaeologie, Guy Rachet, Editions Robert Laffont, Paris, 1983.
6. Ιστορία τού Ελληνικού Εθνους, Κ. Παπαρρηγόπουλου, Αθήναι 1885, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 1964.
7. Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ελευθερουδάκη, Τόμος 12ος, Αθήναι, 1931.
8. Λεξικόν Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης και Καθαρευούσης, Σ. Βυζαντίου, Τόμος 2ος, Εκδόσεις Βιβλιοεκδοτική, Αθήναι, 1964.
9. Ιστορία τού Ελληνικού Εθνους, Τόμοι Α & Β, Εκδοτική Αθηνών, Αθήναι, 1971. Απόστολος Ι. Φύσσας Apostolos (Paul) J. Fyssas Πρόεδρος/President Ελληνο-καναδικό Κογκρέσσο Β.Κ. Hellenic Canadian Congress of BC
10. First hellenic discussion forum "agora -l"
11. webresearch